Daniel Dik

22 februari 2015

Begin afgelopen jaar kreeg Daniel behoorlijk last van zijn knie en hij heeft naar aanleiding hiervan verschillende onderzoeken moeten ondergaan. Verschillende artsen hebben zich over hem gebogen maar kregen maar geen vat op de pijn. Uiteindelijk heeft de kinderarts Daniel laten opnemen die na een week het vermoeden kreeg dat hij een Ewing-sarcoom heeft. Vervolgens is Daniel onder behandeling gekomen in het UMCG waar al snel bekend werd dat hij een Osteosarcoom heeft (deze bevindt zich in het botweefsel). Nadat de diagnose bekend was werd er een plan van aanpak gemaakt en onderging Daniel een aantal chemo’s. Deze eerstelijns chemo deed niet wat de oncoloog had verwacht, waarna een tweede lijns chemo werd ingezet.

De planning was dat er een operatie zou plaatsvinden en de tumor verwijderd zou worden. De tumor zit in de heupkam wat een moeilijke plek is voor een operatie. Ook dit ging niet door want de chirurgen die in eerste instantie zouden gaan opereren trokken hun handen terug omdat het te risicovol was. De tumor had een kronkel rondom het centrale zenuwstelsel onderin de rug gecreëerd en verschillende organen kwamen in het gedrang. We waren diep teleurgesteld waarbij veel angsten om de hoek kwamen kijken.

Op 16 oktober 2014, een dag voor Daniel zijn 16e verjaardag, werden wij gebeld door het UMCG met de mededeling dat Daniel dinsdag 20 oktober in Heidelberg werd verwacht. Op een conferentie hebben artsen van het universitair ziekenhuis te Heidelberg aangegeven dat zij de uitdaging durven aan te gaan om Daniel middels een ionbehandeling te gaan bestralen. Er zijn maar een paar plekken op de wereld waar deze behandeling gegeven kan worden. Daniel zal in eerste instantie 4 dagen naar toe moeten om allerlei onderzoeken te ondergaan (MRT scan, FDG CT scan, bodyscan, CT scan). Vervolgens wordt Daniel 6 weken ( 6 dagen in de week) bestraald, waarbij de laatste sessie een ionbehandeling zal zijn. Deze behandeling gaat langzaam naar de tumor toe en valt, eenmaal aangekomen, als een raket de cellen aan en vernietigd de chromosomen.

De ruim zes weken dat wij in Heidelberg waren hebben we gelogeerd in een orthopedische kliniek die nauw verbonden is met het ziekenhuis. Op dit logeeradres waren alle hulpmiddelen beschikbaar waar wij gebruik van konden maken en er was altijd een verpleegkundige aanwezig waar een beroep op gedaan kon worden. De hele behandeling door werden wij goed verzorgd en kregen we regelmatig feedback waar we nu stonden. Daniel heeft deze periode als zeer plezierig ervaren en hij kijkt hier met vreugde op terug. Ondanks de taalbarrière hebben we in Heidelberg als gezin, en vooral Daniel, een goede tijd gehad. Omdat het voor het ziekenhuis in Heidelberg een studie is, zullen we in de toekomst nog regelmatig die kant op moeten.

Dankzij stichting Ramon, Rotary Stadskanaal, Menzis, UMCG en gemeente Stadskanaal is ons de mogelijkheid geboden dat Daniel in Heidelberg behandeld kon worden. Daarom onze oprechte dank naar deze organisaties.